Przez pracę bloku energetycznego na parametrach poślizgowych rozumie się regulację mocy bloku polegającą na pracy z całkowicie otwartymi zaworami regulacyjnymi i zmiennym, zależnym od obciążenia, ciśnieniem pary do turbiny. W praktyce eksploatacyjnej, ze względu na wymagania instrukcji ruchu i eksploatacji związane głównie z regulacyjnością bloku, praca z parametrami poślizgowymi musi być zastępowana pracą z parametrami modyfikowanymi. Przy pracy z parametrami modyfikowanymi ciśnienie pary przed turbiną zmienia się wraz z obciążeniem, ale jest ono wyższe niż przy pracy z pełnym poślizgiem, a zawory pary przed turbiną są częściowo przymknięte. Ciśnienie modyfikowane dobierane jest tak, aby blok spełniał wymagania dotyczące dynamiki zmiany obciążenia i naprężeń termicznych.

Współspalanie biomasy z węglem w istniejących elektrowniach węglowych niesie za sobą efekty ekonomiczne, ekologiczne i społeczne. Dla uzyskania wysokiej efektywności procesu należy jednak wprowadzić pewne zmiany w istniejącej strukturze obiektu wiążące się często z dodatkowymi kosztami inwestycyjnymi. Zmiany te są wynikiem różnic między właściwościami fizykochemicznymi paliwa projektowego (węgla) i biomasy, w tym wartości opałowej, gęstości, zawartości wilgoci i popiołu, które wpływają na przebieg i stabilność procesu spalania.

W dobie funkcjonowania zielonych certyfikatów współspalanie biomasy z węglem stało się najczęściej stosowanym sposobem zwiększania produkcji energii z odnawialnych źródeł energii (OZE) w elektrowniach i elektrociepłowniach. Powszechnie występuje również zjawisko współmielenia biomasy z węglem w młynach węglowych. Ich konstrukcja nie została jednak przewidziana do mielenia takiej mieszanki paliw, dlatego współmielenie biomasy ma ogromny wpływ na ich pracę i osiągane przez nie parametry, co z kolei przekłada się na pracę samego kotła.

Pompy wody zasilającej stanowią jeden z głównych elementów układów zasilania kotła i wśród urządzeń potrzeb własnych bloku są zarazem największą pozycją w ich bilansie w tym zakresie. Obecny trend, słuszny z punktu widzenia gospodarki energetycznej, nakazujący w każdym przedsiębiorstwie szukać oszczędności w instalacjach energetycznych, a szczególnie w tych służących wytwarzaniu energii elektrycznej i ciepła, obliguje do przyglądnięcia się tym układom. Na podstawie praktyki pomiarowo-analitycznej stwierdza się, że w układach wody zasilającej istnieje kilka obszarów wymagających bieżącej kontroli oraz kilka dedykowanych do indywidulanych analiz obiektowych. Całość tych działań jest realizowana w kontekście poszukiwania rezerw, których wykorzystanie przyniesie wymierne korzyści ekonomiczne. W niniejszym artykule obszary te ze względu na swoją rozległość zostaną zaprezentowane w sposób przeglądowy, z uwypukleniem tych, które wymagają szczególnej kontroli.

Wprowadzony przez Ustawę o efektywności energetycznej [1] system świadectw efektywności energetycznej, potocznie zwanych białymi certyfikatami, nie tylko nakłada na przedsiębiorstwa dodatkowe obowiązki, ale również stwarza szansę na pozyskanie środków finansowych wynikających z realizacji przedsięwzięć służących poprawie efektywności energetycznej (PSPEE). Niniejszy artykuł ma przybliżyć główne założenia i sposób funkcjonowania tego systemu.

Biopreparaty to produkty ze specjalnie wyselekcjonowanymi mikroorganizmami, głównie bakteriami i grzybami. W ochronie środowiska wykorzystywane są do zapobiegania lub ograniczania ilości zanieczyszczeń wprowadzanych do wód i gruntów. Zanieczyszczenia zawarte w środowisku wodnym lub gruntowym są przekształcane w trakcie procesów życiowych mikroorganizmów do związków prostych nie powodujących wtórnego zanieczyszczenia. Biopreparaty mogą być stosowane zarówno w miejskich, jak i przemysłowych oczyszczalniach ścieków, szambach, kanalizacji, a także do rekultywacji oczek wodnych, jezior i zalewów. W referacie zostały przedstawione dwa przypadki zastosowania biopreparatów: do zmniejszenia ładunku ChZTCr i ilości olejów w ściekach poprodukcyjnych w zakładach cukierniczych, a także do rekultywacji wody z zalewu.

W ostatnich latach Energopomiar wykonał pomiary gwarancyjne układów kogeneracyjnych opartych na silnikach gazowych jako źródle energii elektrycznej i cieplnej. Pomiary dotyczyły silników gazowych o nominalnej mocy elektrycznej od 400 do ponad 4200 kWe oraz mocy cieplnej od ok. 420 do ok. 3750 kWt. W artykule opisano problemy zaobserwowane podczas realizacji pomiarów przez Energopomiar. Problemy te najczęściej wynikały nie z samej metodyki przeprowadzania pomiarów, lecz zaniedbań inwestorów na początku procesu inwestycyjnego (np. na etapie ustalania zapisów Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia lub sporządzania umów). W artykule opisano dwa obszary zagadnień – pierwszy związany z kwestiami środowiskowymi (hałasem i emisją zanieczyszczeń pyłowo-gazowych do atmosfery), drugi dotyczący parametrów technicznych.

Postęp w dziedzinie rozwiązań konstrukcyjnych kotłów i związane z tym zwiększanie parametrów produkowanej pary stawiają coraz wyższe wymagania dla jakości wody zasilającej kotły. Jakość wody zasilającej kotły w sposób bezpośredni zależy przede wszystkim od czystości kondensatu powrotnego, a także od jakości wody dodatkowej zdemineralizowanej, kierowanej do uzupełniania strat w obiegu wodno-parowym. Ze względu na zwiększone szkodliwe oddziaływanie zanieczyszczeń zawartych w wodzie i parze w stosunku do wysokoprężnych obiegów wodno-parowych na najwyższe parametry widać stale postępujące zaostrzanie wymagań dotyczących jakości wody i pary. W niniejszym artykule zwrócono szczególną uwagę na jakość wody dodatkowej, kierowanej do obiegów wodno-parowych oraz przedstawiono pogląd autora na temat wzrostu wymagań dotyczących parametrów jakości wody dodatkowej, mając na uwadze szereg trudności, jakie występują w procesie uzdatniania wód powierzchniowych na potrzeby kotłów o najwyższych parametrach.

Zobowiązania Polski wynikające z przepisów unijnych, związane z corocznym wzrostem, a docelowo osiągnięciem w 2021 r. dwudziestoprocentowego poziomu zużycia energii elektrycznej wyprodukowanej ze źródeł odnawialnych, przyczyniły się do szukania różnego rodzaju rozwiązań mających na celu osiągnięcie wymaganego poziomu tych oszczędności. Wytwarzanie energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii w Polsce opiera się na takich zasobach jak biomasa, biogaz, wiatr i woda. Dużą część rynku stanowią jednak elektrownie i elektrociepłownie spalające biomasę wspólnie z paliwami konwencjonalnymi, które wyposażone są w urządzenia wytwórcze zaprojektowane do spalania węgla, a także coraz częściej w nowe kotły opalane wyłącznie biomasą. Poza dostępnością i cenami paliw na wybór rodzaju biomasy jako paliwa do kotłów wpływ mają również uwarunkowania prawne nakładające na wytwórców energii obowiązek spalania określonych rodzajów biomasy. Paliwa te nie zawsze posiadają parametry umożliwiające prowadzenie procesu w sposób stabilny i bezpieczny.

Działania w celu uzyskania jak najniższych emisji zanieczyszczeń, a szczególnie tlenków siarki, tlenków azotu oraz zapylenia, wynikają bezpośrednio z Prawa ochrony środowiska [1], Dyrektywy 2001/80/WE [2], Dyrektywy 2008/50/WE [3], obowiązujących standardów emisyjnych [4], ratyfikacji zobowiązań międzynarodowych, przepisów handlu emisjami oraz przygotowywanych programów separacji CO2 ze spalin [5] i [6]. W tablicy nr 2 zaprezentowano zbiorczo dopuszczalne wartości emisji pyłowo-gazowych oraz minimalnego stopnia odsiarczania, jakie zawarto w załączniku V (cz. 1 i cz. 5) Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeń i ich kontrola), które powinny spełniać po 1 stycznia 2016 r. obiekty energetycznego spalania przy spalaniu węgla kamiennego od 100 MWt. W dniu 25 maja 2011 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 22 kwietnia 2011 r. w sprawie standardów emisyjnych z instalacji (Dz.U. nr 95, poz. 558). W tablicy nr 1 zaprezentowano zbiorczo dopuszczalne wartości emisji pyłowo-gazowych dla źródeł istniejących, które zawarto w załączniku nr 1 powyższego rozporządzenia.